VROUW IN OUD JZER “elk nieuw adres is weer anders”
ledereen zal het weleens meegemaakt hebben: je hebt wat spullen liggen; een oude kruiwagen. twee kinderfietsjes en . een paar koekenpannen. en je schakelt een oud-ijzerboer in om de spullen op te halen. De verwachting is dat er een of twee potige mannen in een verschoten overall aan kornen scheuren. die alles met een sierlijke boog in de wagen gooien en weer weg zijn voor je er goed en wel erg in hebt. En je hebt geen idee waar dat ijzer naartoe gaat.
Zo niet in de driehoek Zaltbommel. Nijmegen en Den Bosch; als je daar een berichtje stuurt naar de 33-jarige Janneke van der Koppel, komt zijzelf op afspraak voorrijden met een vracht-wagentje met aanhanger. Zij heeft haar eigen metaalrecyclingbedrijf Womanijzer. Janneke heeft prachtig blond haar en een tenger postuur, maar vergis je niet: “lk neem zo een radiator op de rug!” De start was niet meteen heel makkelijk: “Je bent toch een vrouw in een stereotiepe wereld, maar daardoor vie! ik we! op en kreeg aandacht. ook in de media, dat was wennen. Maar nu ben ik zelfverzekerder geworden. Wat het werk betreft ben ik nu net een mannetje!
Leerbedrijf
Het idee voor haar bedrijf ontstond enkele jaren geleden. “Ondernemen zit in mijn bloed, een eigen bedrijf wilde ik altijd al. Mijn familie had in het verleden een puinbedrijf en mijn vriend heeft ook een recyclingbedrijf . lk ben graag onderweg en houd van rondrijden. Omdat ik toen werkte in het speciaal onderwijs kreeg ik het idee daar iets mee te doen. Bij Womanijzer wil ik jongeren met een verstandelijke beperking, dus met een afstand tot de arbeidsmarkt. een opleiding en een kans op een baan bieden. En dat was vanaf het begin al heel leuk!,” lacht Janneke met een aanstekelijke lach. Het werken met deze jongeren doe ik omdat ik het zo jammer vind als ze aan saai productiewerk worden gezet, terwijl er zoveel meer inzit. Op dit moment werk ik bijvoorbeeld met Robin. Hij is groot en sterk en licht verstandelijk beperkt. Als ik zie welke sprongen hij heeft gemaakt en hoe netjes hij onder meer kan inladen, dan doet me dat heel goed.” Als we samen naar een ad res rijden kletsen we over van alles en lachen ook heel wat af!”
Honderd dingen te leren
Janneke heeft veel van haar familie geleerd random bedrijvigheid en brengt dat nu over op haar leerlingen. Ze leert ze dat het belangrijk is om afspraken met de klant na te komen, dat je netjes werkt, niets beschadigd, goed sorteert. Maar ook laat ze zien wat een goede lichamelijke houding is, hoe je goed tilt en heft en veilig langs de auto loopt. En zo zijn er nog wel honderd dingen. “Het is blijven attenderen, want bij elk nieuw adres is het weer anders. We vragen altijd om de spullen zo dicht mogelijk bij de laadplek te leggen, maar soms halen we ook een fornuis van tweehoog naar beneden, zoals laatst bij een heel oude mevrouw. Mensen complimenteren ons daar ook over, de vriendelijkheid en netheid vallen op;· vertelt Janneke met een bescheiden oogopslag. Womanijzer gaat verder dan alleen ophalen, het gaat er ook om dat de verschillende materialen bij de juiste verwerker terechtkomen, zodat ze weer voor hergebruik in aanmerking komen. “Daar wil ik de jongeren ook bewust van ma ken,” aldus Janneke. “Dat maakt werken in de werkplaats ook zo leuk: fietsen helemaal uit elkaar halen en de onderdelen sorteren. Er is zoveel mogelijk!”
“IK WIL JONGEREN MET
EEN AFSTAND TOT DE ARBEIDSMARKT
EEN KANS OP EEN BAAN BlEDEN”
Janneke van der Koppel
Vol plannen en verhalen
Janneke is alweer aan het broeden op een nieuw idee: “Een soort uitzendbureau voor jongeren met een beperking, en dan kun je ook denken aan autisme of adhd. lk denk dat er nog veel meer mogelijkheden zijn om deze jongeren een kans te geven op de arbeidsmarkt, bijvoorbeeld in de bouw of als schilder. Het is nog maar een idee, maar ik werk samen met een zorgorganisatie met dagbesteding, dus wie weet wat eruit komt.” Voorlopig gaat Jannekes aandacht nog volledig uit naar haar metaalrecyclingbedrijf en het begeleiden van de jongeren. Samen maken ze grappige avonturen mee. Janneke met pretogen: “Zo waren we een poosje geleden bij iemand die een flinke stapel met van alles voor ons had. Toen we de spullen ingeladen hadden, zag ik nog iets van metaal in de voortuin liggen. Moet dat ook nog mee, vroeg ik. ‘Nee!’ riep de man uit, ‘dat is mijn werk!’. Bleek hij een kunstenaar te zijn ! “
Meer nieuws
